nothing to care

Kıza karşı söyledikleri hiçbir işe yaramamıştı. Genç kızın kanayan onuru, onun gibi bir adam yüzünden kendisini teslim etmemişti. Bu, genç adamın eşinden beklediğine kıyasla oldukça şaşırtıcıydı. Gerçi neden şaşırdığını anlamak son derece kolaydı. Sonuçta Irvine için Artemis, zengin bir aileden gelen, sorunları basit şeylerden ibaret olan ve şu güne dek en büyük problemi istediğini elde edememek olan bır kızdan ibaretti. Yine kendi kafasında kurduğu tabloya göre, kendisi de kızın elde edemediği şeylerden bir tanesi olması ile tepki görüyordu. Irvine için hayatın öyle olduğunu söyleyemezdiniz sonuçta, kızı kendi içerisinde küçük görmesi gereğinden de doğal bir tepkiydi. O daha çok orta kademeli bir ailenin oğlu olarak dünyaya gelmiş, her şeye razı olan babasının sorumluluklar altında ezildiğini izlemiş ve annesinin ise iki oğluna bakmaktan başka bir şey yapmadığını görmüştü. Sloan, kendisinin aksine daha düzgün yetiştirilen çocuk olmuştu ancak, ne denirse densin. Kendisinden sadece üç yaş büyük abisi, istediğini elde edip, felsefe gibi gereksiz bir konuya sardıktan ve bunun üzerine de yazarlığa başladıktan sonra kendisine kalan tek şey sadece onun arta kalan düşüncelerinden ibaret olmuştu. Sloan gibi davranılması beklenilmiş, onun gibi tavırları olsun istenmişti. Irvine'nin omuzları, hiçbir zaman abisininkiler kadar geniş olamayacak düşüncesi ile beslenmişti. Doğal olarak kendisi çok daha kontrol isteyen ve Sloan'ın iç huzuru diye adlandırdığı şeyin aksine hayatı daha uçurum kenarlarında yaşayan birisi olup çıkmıştı.  Artemis ise sadece arkasındakileri görmeden, ben merkezci yaklaşımıyla ilerleyen bir kızdı bu yüzden onun için. O da, ünvanlarla şımartılmış olmasına rağmen sadece şikayet etmekle yetiniyordu. Açıkçası Irvine, her ne kadar bir gün evleneceğini asla reddetmese dahi, bunun böyle biriyle olması işte bu yüzden ironikti. Eğer yapabilseydi belki de karşısındaki bu kızdan nefret ederdi.

Peki neden annesi, ona geldiğinde ve bu küçük evlilik töreninden bahsettiğinde karşı çıkmamıştı? Sadece omuz silkmekle yetinip istediğini yapmasını söyleyen kendisiydi, kendisini zerre umursamayan. Seherbaz olan babası hakkında çıkan asılsız suçlamaların, bir prestijle yok olabileceğini bildiğindendi belki. Yahut tüm bunlardan uzak, sadece zar atmayı göze alabilen bir adam olarak şansını denemek istemişti. Mantıkla yönetildiğini öne süren bir adama göre, o kadar çok kadere bırakıyordu ki hayatını bu gerçekten gülünç bir hal alıyordu. Irvine, içinde oynadığı bu zıtlıklar oyununun da bir nevi iki yüzlülük olduğunun farkındaydı. Kıza kalacağını söylediğinde ya da adeta emrettiğinde olan şey daha farklıydı ama. Artemis, kendisinden o kadar çabuk kurtulamayacağının farkında olmalıydı. Günümüz toplumunda dahi eşinden ayrılan bir kadın, eşinden ayrılan bir adama göre daha hor görülmektedir sonuçta. Artemis için de onu mutlu edemediğini söyleyeceklerdi büyük ihtimalle, şu adına zar zor ilişki diyebilecekleri şeyden yola çıkarak.

Karşısında durmuş, az önce topuz yaptığı kızıl ve kahverengi arası tonundaki saç bukleleri yer yer yüzüne dökülürken, çabucak hazırladığı çantasıyla durmuş kız ise olması gerektiğinden daha ciddi bir ifadeye sahipti. Irvine'e, eğer kız herkesle beraber olsa umursayıp umursamayacağını soruyordu. Genç adamın cevap vermek istememesi ise gerçekten umursamayacağından ötürüydü.  Kaldı ki, bu isteğine kendisi dahi karşı çıkacaktı. "Sen de oradaydın." dedi, az öncekine göre dah kısık fakat hala daha üzerine örttüğü duygularını hissedebileceğiniz bir tonda. "Eğer geçen dört ay içerisinde umursamadığın şeyleri bir gecede umursamaya karar verip bana sinirlenecektiysen, başından söyleyebilirdin. Adı birdenbire aldatmak olduysa, sahip olduğumuz şey birdenbire bir ilişki olduysa, en azından benim haberim olabilirdi. Tanrı aşkına, çok isteseydin eğer, beni rahatlıkla durdurabilirdin, bunu biliyorsun." Kızın iri gözlerini kendi suratında hissetti, onu delip geçmeye çalışırcasına baktıklarını ve bundan rahatsız oldu. Haklıydı, o da bunu biliyordu ve geri adım atmayacaktı. En başından beri onu başkalarıyla flörtleşirken gördüğünde, sınırlarını daha Artemis çizdiğinden beri farkındaydı ortak hiçbir şeyleri olmadığının. Güveni dahi birbirlerine çok görürlerken, neden kendilerini kandıracaklardı ki? Irvine Floyd, onu bir eş olarak kabul etmemişken şimdi kalkıp da en ufak bir hatası olmayan konuda azarlanmasını dinlemeyecekti. "Neden sırf adını bile sen söyleyince öğrendiğim bir kadınla beraber olduğum için değer vermeye başladın ki?" Onu anlamıyordu, şu an için anlamak ister miydi onu da bilmiyordu.

Kız, yanından geçerken, aralık kapıya yönelirken son kez, genç adam onun bileğini yakaladı tekrardan. Evden çıktıklarındaki gibi, Greyjack malikanesinin önündeki gibi ve tekrardan geri döndüklerindeki gibi fakat daha serbestçeydi. Bu sefer tartışmadı veyahut ona yönelik bir laf etmedi. Bu, anı göz önünde bulundurduğumuzda, ilginçti.

Beklenilen aksine, ya da kendisi dahi beklediğinin aksine, bunu neden yaptığını sorgulamak amacıyla kendisine yönelen kızla arasındaki ufak mesafeyi de kapattı. İçgüdülerine göre davrandı, başka hiçbir şeye odaklanmadan. Hafifçe eğilerek dudaklarını, kızın yumuşak dudaklarına bastırdı. Tat her ne kadar geceyle karışmış dahi olsa hala daha tanıdıktı. Irvine Floyd, karısının tadını evlendiklerinden bu yana hatırlıyordu. Bu, söylendiğinden hem çok daha fazla hem de çok daha az romantikti. O zamankine kıyaslamak gerekseydi ancak, çok daha az nazik olduğunu kolaylıkla söyleyebilirdik ancak. Bu sefer kaygısızdı çünkü, nereden geldiğini yahut nereye gittiğini bilmediği bir hareketti ve en önemlisi ise Artemis'i küçük bir kız çocuğu olarak görmediğinin büyük bir kanıtıydı. Sonuncusu, Artemis elini kocasının zincirinden kurtarıp da kendi isteği ile boynuna doladığında daha da güçlenmişti. Kızın bu hareketinin bilinçli olup olmadığını bilmiyordu, sormayacaktı da. Eğer genç kız, olması gerektiği şey gibi davranılmak istiyordu ise öncelikle onun getirileri ile baş etmeliydi. Bu, Irvine'nin kendisinden altı yaş daha küçük bir kızı, bir kadın yerine koyarak davranmasını gerektiriyorsa bundan çekinmeyecekti zaten. Kızdan çok daha fazla şey yaşamış olabilirdi, bazı şeylerin insanları nasıl etkilediğini daha iyi görmüş de olabilirdi fakat tüm bunlar, şimdi önemsememesi gereken şeylerden ibaret olmuştu.

Kızdan ayrıldığında, gözleri sadece birkaç saniye için, kızın dudaklarında takılı kaldı ve ardından tekrardan kahverengi gözlere gitti tekrardan. Genç adam, kızın beline doladığı ve ara ara istemsizce kendi bedenine bastırdığı ellerini çekip de aralarındaki mesafeyi yeniden sağladığında, bu, anlatılandan daha da zor olmuştu. Uzunca süren öpüşmelerinin ardından, soluklanmak adına kendisine biraz vakit tanıdı. Ne diyebileceğini ya da yapabileceğini bilmiyordu şimdi. Az önce dinlediği içgüdüleri, ona burada da eşlik etmemişti. Aldığı birkaç derin nefesten sonra aklına gelen ilk şeyi soruverdi ancak. "Hala daha gitmeyi mi düşünüyorsun?" Kazandığı ödülü kaybetmek istemeyen bir çocuktan farksızdı şu sözleri söylerken. Oysa elbette ki bu bile onu birdenbire sevdiği yahut sempati duyduğu anlamına gelmemişti. Sadece daha insani bir yaklaşıma sahip olduğunun bir göstergesiydi o kadar. Yoksa Artemis, gözünde büyük bir şekilde değişmiş değildi.

Spoiler: